Vandaag is het zo ver! De dag waar de hele vereniging naar toe heeft geleefd is eindelijk daar, het voorjaarsconcert 2024, Let’s Play! Om 00:00 worden in ‘t Driespan de laatste podiumstukken en het slagwerkinstrumentarium klaargezet. Ikzelf haal alvast het grote Sint Caecilia bord van de muur af. Een klein groepje gaat nog richting De Noot om hun zenuwen nog wat langer te verdringen. Maar ik besluit om ‘op tijd’ naar bed te gaan en goed uitgerust aan de dag te beginnen.
00:30 – Na een plasje en tandenpoetsen scroll ik liggend in bed nog 1x door mijn Instagram feed. Hier zie ik op het verhaal van Sint Caecilia de timer ‘uren tot concert’ aftellen, met nog 19u op de teller…
02:00 – Onrustig van de zenuwen word ik midden in nacht wakker, het eerste zenuwplasje van 16 maart is een feit.
08:30 – Ik wordt uit de slaap gewekt van een appje op mijn telefoon, balen, niet op stil gezet.
09:45 – Na weer ingedut te zijn, word ik 15 minuten voor de wekker wakker, ook dit zal de spanning wel zijn. Tijd om op te staan, die 15 minuten extra kan ik wel gebruiken. Mijzelf de trap af slepend spelen de scenario’s al door mijn hoofd af, wat als ik heel hard kicks op die hoge noot in ‘MacArthur Park’, wat als het Sint Caecilia bord naar beneden valt omdat deze niet goed vast gemaakt is. Dennis schuift aan, aan de ontbijttafel ook hij ziet er gespannen uit. Na mijn brood gesmeerd te hebben en mijzelf door een lange douche wat extra energie te hebben geven, is het tijd om te vertrekken.
11:00 – De fiets uit de schuur halend bedenk ik mij nog, hopelijk ben ik niets vergeten, ik twijfel nog even maar stap toch op de fiets.
11:18 – Aangekomen bij de Flint sta ik buiten te wachten tot de vrachtwagen arriveert. Een aantal minuten later komen de eerste slagwerkers op de fiets al aan om te helpen met het uitladen. Eenmaal binnen gooi ik eerst mijn spullen in één van de nog lege kleedkamers, de belangrijkste spullen zet ik alvast klaar.
11:30 – Na een kleine vertraging door een wegblokkade komt de volgeladen vrachtwagen Flint binnen gereden. De eerste lading slagwerk wordt binnen een kwartier gelost, mede door de vele handen van alle enthousiaste leden. Ook hier bespeur ik bij enkele leden, naast de voorjaarskriebels, hier en daar wat zenuwen.
11:45 – Nu de eerste vracht is gelost, kan het podium opgebouwd worden. Mijn eerste taak is om de Mario wolkjes te bevestigen aan het Sint Caecilia bord. Gelukkig heb ik de schaar en garen hiervoor de avond van tevoren al klaargelegd en kan ik snel aan de slag. Na enig knoopwerk lijken de wolkjes goed aan het bord bevestigd te zijn. Na naar iemand van de technische staff te hebben geseind, zoeft het bord met wolkjes soepel naar boven. Als het bord eenmaal de lucht in is kijk ik om me heen. Het podium begint al vorm te krijgen, veel van het slagwerk staat al klaar, de stoelen staan al in de juiste opstelling, en iedereen is druk bezig om te laatste puntjes op de i te zetten te zetten.
12:30 – Nog een kwartiertje voordat de orkest leden in Flint verwacht worden. Dus heb ik nog even de tijd om een aantal Mario sterretjes vast te tapen aan de muziekstandaarden. Als bijna alle sterretjes zijn bevestigd komen de eerste orkest leden al binnen, tijd om mijn hoorn en muziek te pakken.
13:00 – Tijd voor de soundcheck, om even warm te worden en te wennen aan de klank van de zaal beginnen we met koraal 52. Na dit koraal een aantal keer doorgespeeld te hebben, was het tijd om de opening van het concert door te nemen, ‘Moon Theme’. Toen Jan-Aart rond keek of iedereen op zijn plek zat, kwam hij erachter dat Tom, die het onmisbare drumstel in dit nummer bespeeld, ontbrak. Een lichte paniek was in zijn ogen te zien, en hij vroeg aan het orkest of iemand wist waar Tom was, niemand leek dit te weten. Tim kwam met het geniale idee om met zijn allen Tom te roepen, hopende dat hij op kwam dagen. Na een korte stilte hoorden we een klein stemmetje vanuit de coulissen: ‘ik ben nog heel even bezig, kunnen jullie met een ander nummer beginnen?’. Jan-Aart, zichtbaar gerustgesteld dat Tom wel aanwezig was, besloot om dus met een ander nummer te beginnen.
13:30 – Stipt op tijd was de soundcheck van het orkest klaar, tijd voor de repetitie van het gezamenlijke nummer: ‘How to train your dragon’. Omdat voor dit nummer zowel het gehele opleidingsorkest als de slagwerkgroep zich bij het fanfareorkest voegt, moest iedereen inschikken. Dit duurde nogal lang en dat kon ’s avonds natuurlijk niet op de zelfde manier gaan. Jord greep gelukkig in en gaf iedereen goede instructie hoe zo snel mogelijk op de plaats te komen. Iedereen wist nu dus wat hij of zij te doen stond tijdens het concert…
13:50 – Toen de soundcheck van het gezamenlijke nummer klaar was, werd dit nog feestelijk afgesloten met een lang zal ze leven voor Lieke, die 19 jaar was geworden!
14:00 – Vervolgens was het opleidingsorkest aan de beurt, tijdens hun matineeconcert had ik een speciale rol. Ik mocht als NPC (Non Playable Character) enkele keren in het optreden van het opleidingsorkest verschijnen. Dit hield in dat ik een paar regels tekst voor presentatie en verhaal uit mijn hoofd moest kennen. Tijdens de soundcheck werd nog een korte doorloop gedaan van alle wisselingen, hier werd mijn korte termijn geheugen met het onthouden van de tekst al flink op de proef gesteld. Daarnaast moest ik voor het stuk ‘Lost in space’ een standaard klaarzetten voor Ziva die hierin een prachtige solo zou spelen. Maar tijdens de soundcheck had ik precies de verkeerde standaard gepakt die tijdens het klaarzetten uit elkaar viel, tot grote hilariteit van het orkest. Nu maar hopen dat dit niet tijdens het optreden zou gebeuren.
14:45 – Na de soundcheck van het opleidingsorkest was de workshop al druk bezig. Een leuk groepje kinderen was onder leiding van Marcus een ritme stukje aan het oefen, dit beloofde een groot succes te worden voor tijdens het matineeconcert.
15:30 – Het opleidingsorkest zat achter het gesloten doek al klaar voor het optreden en de spanning was op de gezichten af te lezen. Ikzelf was inmiddels omgekleed tot avonturier om de presentatie hopelijk net dat beetje extra te geven. Toen het doek open ging begon het opleidingsorkest met het nummer ‘Happy cyclist’, een mooi nummer waarbij Jesse op de fiets de hoofdrol speelde. Na het nummer ‘Kapa Kapa’ dat samen met de workshop deelnemers werd gespeeld, was het mijn beurt. Ik wierp nog een laatste blik op de regels tekst die ik zou moeten zeggen en liep het podium op. Voor mijn gevoel acteerde ik als Leonardo DiCaprio, en de regels tekst vloeiden als water uit mijn mond. Het opleidingsorkest speelde hierna de prachtige klanken van Toy Story. Na dit werk was het moment van de standaard daar, op hoop van zegen pakte ik een willekeurige standaard uit de coulissen en liep het podium op. Ik voelde een lichte trillen door de standaard gaan, ik mijn hoofd flitst al een beeld van een uit elkaar gevallen standaard en hoorde ik het publiek al lachen.
Maar gelukkig bleek dit allemaal ingebeeld en bleef de standaard netjes in elkaar staan. Ziva speelde de sterren van de hemel en we kwamen veilig aan op de maan. Eenmaal hier aangekomen kwam misschien wel het spannendste werk van het opleidingsorkest; ‘The Music of James Bond’. Tijdens dit werk kwam een stoere knappe hunk, zijn macho coolheid showen op het podium. Ik als NPC werd zelfs onder schot genomen door deze Dennis Bond aka (also know as) de Hulk van Hoogland. Gelukkig kwamen ik, en de dirigent (Peter Otten) hier ondanks een aantal schotwonden levend vanaf. Als apotheose van het concert redde het opleidingsorkest de maan van Team rocket en speelde ze de toepasselijke nummers ‘Pokémon theme’ en de ‘Hokey Cokey’.
16:15 – Zo kwam het matineeconcert ten einde en ik zag veel opgeluchte gezichten, het hele programma was tot een goed einde gebracht, en kon als een erg geslaagd concert worden beschouwd. Voor de slagwerkgroep en het fanfareorkest begon nu het wachten. Om de tijd wat te doden werd door Paula en Femke een werkelijk bouwkundig meesterwerk neergezet in de artiestenlounge van de Flint. Misschien wel een record brekende toren van kartonnen bekertjes werd met het volste vertrouwen neergezet.
Vlak nadat de laatste steen (kartonnen bekertje) was gelegd, was de vreugde maar van korte duur. Net als de val van het Romeinse rijk was in een flits de toren verdwenen en lagen alle bekertjes over de bar. En alleen nog de herinnering van de grootsheid van het bouwwerk stond nog.
17:20 – Na de lange middag begonnen de maagjes te knorren en was het tijd om wat te gaan eten. Met een groepje werd een kowa (korte wandeling) gemaakt naar het haute cuisine etablissement ‘Snackbar Flintstone’. Hier, onder het genot van een blikje fris, kregen we een aantal met liefde en zorg bereidde gerechten voorgeschoteld met waaronder voor sommigen zelfs een brokomo (broodje kroket mosterd). Nadat iedereen voldaan uitgegeten was en even de brolo (broek los) gedaan had om uit te buiken, was het tijd om terug te lopen om de Adidi (after diner dip) te voorkomen.
18:30 – Eenmaal terug van de snackbar was het tijd om de spijkerbroek en shirt te vervangen voor het uniform van Sint Caecilia. Toen het uniform eenmaal goed zat, druppelden de eerste gasten voor het avondprogramma al binnen.
19:00 – Langzaamaan werd de lobby van Flint steeds voller en voller, de verwachting en spanning steeg met de seconde. Als je een scherp mes had, was de spanning zeker te snijden. Om 19:15 gingen de deuren van de zaal open en het publiek verdween uit de lobby om een mooi plaatsje in de zaal te zoeken. De meeste slagwerkers waren al backstage om zichzelf klaar aan het maken voor de opening van het concert. De laatste fanfareleden die nog ronddwaalden in de lobby zochten een plaatsje op het balkon.
19:30 – In de zaal is een hoop geroezemoes te horen, iedereen wacht vol spanning op het moment dat de gordijnen openen. Op het voorpodium staat een grote rode knop te lonken. Een muzikant komt op met een groot bord ‘DRUK HIER’ wijzend naar de knop. Een aantal mensen uit het publiek kunnen zichzelf niet bedwingen en een ware race naar de knop ontstaat. Eenmaal ingedrukt gaan de gordijnen open. In volle glorie staat daar de slagwerkgroep onder leiding van Marcus Wiebenga. Tussen de slagwerkers komen opeens twee toegetakelde Romeinen het podium op strompelen. Uit de conversatie blijkt dat zij de enige twee overlevenden waren, de rest van het leger was omgekomen tijdens de oversteek van de Eem door een verassingsaanval van de Hooglanders. Bij de ontsnapping van het podium af wordt het stuk ‘Forzamore’ aangekondigd. Nadat een meneer in het publiek zijn neus had geleegd, kon iedereen de prachtige klanken van dit stuk aan horen. Verschillende afwisselende motieven en terugkerende melodieën galmden door Flint en zodoende ook een groots applaus van het publiek na afloop. Aansluitend worden de herkenbare Tetris klanken ten gehore gebracht.
Het publiek, in spanning wachtende op het volgende nummer, wordt dan verrast door een hek wat op het podium gezet werd. Toen twee boeren meisjes opkwamen die zich zittend op het hek zaten te vervelen, werd duidelijk dat de Bietenbrug een leuke sketch had voorbereid als parodie op Zaai. Postbode Siem blijkt een gameverslaving te hebben. Ondanks dit probleem lukt het Siem van deze verslaving af te geraken omdat hij de trompet heeft ontdekt en hiermee een goede vervanging voor het gamen heeft gevonden.
Nadat de personages van Zaai het podium af zijn gegaan, zet de slagwerkgroep een medley in van ‘The Legend of Zelda’, prachtige herkenbare klanken klinken door Flint met mooie melodieën vanaf de marimba en vibrafoon. Aansluitend kwamen de bekende deuntjes van Mario langs, waarbij zelfs een enthousiaste Mario en Luigi die het publiek doen opleven. Als finale werk wordt de theme song van de Formula 1 ten gehore gebracht. De startlampen vlogen naar beneden en het aftellen tot de start was begonnen. Een prachtige bewerking van dit stuk, inclusief zelfs een langs scherend racemonster maakte deel uit van dit werk. Met een groot applaus als gevolg.
20:30 – pauze – Tijdens de pauze worden al de eerste positieve reacties op de slagwerkgroep in ontvangst genomen. Iedereen heeft erg zitten genieten, onder het genot van een pauzedrankje worden alle waarnemingen gedeeld. Voor het fanfareorkest is het na een kwartiertje tijd om achter de schermen te gaan en zich voor te bereiden op de tweede helft van het concert. 10 minuten voor tijd druppelen de laatste orkest leden het podium op, een vergeten map word nog snel uit de kleedkamer opgehaald. Jan-Aart laat het stemapparaat rondgaan, bij verscheidene muzikanten klinkt een nerveuze stemnoot. Eenmaal afgestemd is het nog 5 minuten wachten voordat het doek open zal gaan. Jan-Aart spreekt nog een aantal bemoedigende woorden. ‘straks knallen tijdens Moon Theme, zet hem op!’. In het orkest worden stilletjes nog een aantal laatste gesprekken gevoerd tot het moment daar is.
21:00 – Het doek gaat open en Jan-Aart loopt onder applaus naar de bok, kijkt rond, en begint met dirigeren. Uit het orkest rijzen de klanken van ‘Moon Theme’. Als muzikant is het werk in een vlaag voorbij en zijn we zo bij de slotnoot aangekomen. Het orkest neemt het applaus in ontvangst en een kerel in een lange ouderwetse, beige overjas komt het podium op. Zodra het Amsterdamse accent door de zaal klinkt is het duidelijk dat Johan Cruijff het concert verrijkt met een bezoekje. Na een aantal Cruijffiaanse uitspraken kondigt hij ‘Lake Of The Moon’ aan. Dit is het langste, en moeilijkste werk voor het orkest. Vele repetities zijn hier aan opgegaan om het werk te perfectioneren.
Het nummer begint erg spannend en vertolkt de opdracht, van de zonnegod Huitzilopochtli, aan de Azteken om een nieuwe stad te stichten. Als de Azteken op een grootse wijze het huidige New Mexico hebben gesticht komt het stuk tot een einde. Opgevolgd door het werk ‘Witch of the Westmerlands’, wat opperste concentratie vereiste door de solo’s die werden gespeeld door Martine, Jesse, Martine en Ik. Gelukkig verliepen alle solo’s goed en werden we beloond door een groot applaus.
Als jaarlijks terugkerend hoogtepunt was het tijd voor de jubilarissen om in het zonnetje gezet te worden. Henk van Hamersveld (40 jaar lid), Muriëlle Derks (25 jaar lid), en Diederik Mulder (25 jaar lid), werden door Jord voorgesteld en de hoogtepunten van hun muzikale carrières werden belicht. Naast deze prachtige jubilea was er misschien nog een specialer moment, door de Burgemeester werd Cees Groen namelijk uitgebreid gefeliciteerd met zijn 75ste jaar lidmaatschap van Sint Caecilia. Dit jubileum wed bekroond met een oorkonde en speldje, voor Cees werd nog de mars ‘Holland Jubelt’ gespeeld.
Het programma werd vervolgd door de bekende klanken uit het spel Civilization met ‘Baba Yetu’. Een leuk werk met een hoofdrol voor Tim op de djembé. Als afsluiter volgde ‘MacArthur Park’, het werk met een, voor de hoorn een hele hoge noot die echt moest lukken. In de aanloop van het stuk merkte ik dat het orkest er goed in zat en het stuk lekker liep. Een aantal andere hoge noten in aanloop van het moment suprême lukte goed dus dat schepte vertrouwen. Toen het moment daar was haalde ik diep adem, kneep de billen bij elkaar en perste de hoge noot eruit! Supergaaf dat dit lukte.
Tegen het einde van het nummer liet Joep, ogenschijnlijk gemakkelijk maar erg indrukwekkend, horen dat het zelfs nog hoger kon. Een mooi programma was tot een einde gebracht met een staande ovatie als gevolg.
De Bietenbrug zong nog onder begeleiding van het fanfareorkest het ‘clublied’ Ik Speul Bie Sint Caecilia. Aansluitend sloot het opleidingsorkest en de slagwerkgroep, in een record tempo, aan bij het fanfareorkest. Toen iedereen na het dankwoord klaar zat werd het stuk ‘How To Train Your Dragon’ gespeeld, een opzwepend stuk dat voor een leuk einde zorgde. Na het laatste applaus sloot het doek en was het concert afgelopen.
22:30 – Na het podium opgeruimd te hebben en alles weer de vrachtwagen ingeladen te hebben, kon nog snel even bijgepraat worden met de bezoekers die aan een hapje en drankje zaten in de foyer. Na vele positieve geluiden en reacties gehoord te hebben vertrok ik richting ‘t Driespan.
23:00 – Eenmaal op de fiets daar aangekomen waren een hoop leden al druk bezig de vrachtwagen uit te laden. Nadat de fiets veilig op slot gezet was kon ik nog net helpen de laatste dingen uit te laden. Hierna was het tijd om gezellig na te praten onder het genot van een drankje. Een welverdiende beloning na een lange, drukke, dynamische, muzikale, indrukwekkende, spannende, fantastische, schitterende, magische, leuke verenigingsdag.
Door: Martijn Hilhorst
